Για εσένα!

«Κράτα με» σου λέω.
Κράτα με, να νιώθω πως είσαι εδώ.

Κράτα με, δεν χρειάζομαι υποσχέσεις και μεγάλα σχέδια.
Χρειάζομαι το τώρα, το παρόν.

Γιατί ξέρω πως μέσα από το τώρα εμείς μάθαμε το «μαζί» και το «για πάντα».

Ναι, είσαι εκείνος που ακουμπάω όταν είμαι κουρασμένη από τις μάχες μου.

Εκείνος που ψάχνω τα χέρια του όταν θέλω να κλείσω τον κόσμο απ’ έξω.

Εκείνος που με δυο λέξεις και δυο κινήσεις του παίρνει μακριά όλα εκείνα που ασχήμυναν την μέρα.

Κι όταν κουράζομαι να μετράω συμπεριφορές κι ανθρώπους, όταν σου ψιθυρίζω πόσο με κούρασαν οι περαστικοί, γίνεσαι το καβούκι μου και με κλείνεις μέσα να ξεκουραστώ.

Να δυναμώσω. Να πιστέψω ξανά.

Είσαι η λευκή τελεία μου μέσα στο μαύρο. Είσαι η ισορροπία μου.

Είσαι ο τρόπος μου να απαντάω στην ζωή πως δεν την φοβάμαι.
Δεν με τρομάζει. Γιατί ξέρω πως μαζί σου μπορώ να πολεμήσω τα πιο άσχημα τέρατα, τα ανθρωπάκια.

Είσαι η θάλασσα που ξεπλένω μέσα της κάθε πληγή μου.
Και ξέρω πως όταν χρειαστεί, γίνεσαι η θάλασσα που θα πνίξει κάθε πόνο μου

Απ’ όλα τα μαθήματα που μου έμαθε ο τρόπος που μ’ αγαπάς, απ’ όλα τα μαθήματα που σου έμαθε ο τρόπος που σ’ αγαπάω, το πιο σημαντικό, είναι εκείνο που δεν θα καταλάβει ποτέ, κανένας ξένος.

Εμείς, μάθαμε να λύνουμε τα πάντα με μια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Εμείς, μάθαμε ότι κι αν έχει γίνει, να αποκοιμιόμαστε μαζί.
Εμείς, μάθαμε να μετράμε ανθρώπους κι ανθρωπάκια και στο τέλος, να γελάμε.

Μαζί.

Εμείς, μάθαμε πως το «μαζί» σημαίνει να ηρεμεί ο ένας τον άλλο.

Εμείς, μάθαμε να περπατάμε στις καταιγίδες χωρίς ομπρέλα. Να βρεχόμαστε μέχρι το τελευταίο κύτταρό μας.

Εμείς, μάθαμε «μαζί» να γαληνεύουμε ακόμα και την πιο ανταριασμένη θάλασσα.
Γιατί εμείς, μαζί, είμαστε αέρας και θάλασσα. Και μαζί, αυτό, μας κάνει ανίκητους.